τόσα πολλά, για ένα τίποτα;

Η αστερόσκονη ήταν σκουπίδι του δρόμου

πάντα το ίδιο λάθος 

κάθε φορά και πιο επώδυνο

Το ταξίδι μου...

To ήξερα από την αρχή πως θα΄ταν έτσι αυτό το ταξίδι.
Θα τέλειωνε μέσα σε καταιγίδες και θύελλες.

Κρατάω τις σι υφέσεις και μια εικόνα θάλασσας. Μια μυρωδια, ένα φτερό, ένα ποτήρι κόκκινο κρασί.
Κρατάω εκείνη την ημέρα.

index deletionum

-----------------------------

Έχασα το δρόμο μου στο δρόμο. Έχασα το ταξίδι μου στο ταξίδι.

Μέχρι το τέλος...

Από τότε πέρασαν χρόνια πολλά...
Ποτέ δεν έμαθα τελικά να ξεχωρίζω πότε έχω στην αγκαλιά μου κούκλα ψεύτικη και πότε αληθινή. Το γέλιο κραυγή αναποδογύρισε κι έγινε κραυγή γέλιο.
Η Άνοιξη ήρθε πιο νωρίς φέτος. Την βλέπω, την οσμίζομαι. Τα χελιδόνια μου επέστρεψαν. Άρχισαν να φτιάχνουν τη φωλιά κάτω από το γείσο.
Δεν βλέπω, δεν μυρίζω, δεν ακούω. Όλες οι αισθήσεις νέκρωσαν. Ξαφνικός Θάνατος.
Τις σκότωσε αγέρι εχθρικό που ντύθηκε με χρώματα παραλλαγής.
Ποτέ δεν έμαθα τελικά να ξεχωρίζω αν ο αέρας που ανεμίζει στα μαλλιά μου είναι ούριος, ή δολοφόνος.
Έτσι ξεκινά το καινούριο μεγάλο ταξίδι.
Που θα κρατήσει μέχρι το τέλος.

Δεν θα μετρήσουμε τα μαύρα άλογα...

Κάποτε
θὰ σταματήσουμε
σὰ μιὰ γαλάζια ἅμαξα
μέσ᾿ στὸ χρυσάφι
δὲ θὰ μετρήσουμε τὰ μαῦρα
ἄλογα
δὲ θά ῾χουμε τίποτα ν᾿ ἀθροίσουμε
δὲ θά ῾χουμε πιὰ τίποτα
γιὰ νὰ μοιράσουμε
κρατώντας
ἕνα ξύλο
θὰ περάσουμε
μέσ᾿ ἀπ᾿ τὴ μαύρη τρύπα
τοῦ ἥλιου
ποῦ θὰ καίει Μ. Σαχτούρης

Εκεί, ψηλά, στα μέρη του Διομήδη, που θα ταξιδέψουμε χωρίς πρέπει και γιατί, όταν έρθει η Άνοιξη.